Lieve familie, vrienden, oud-collega's, mee-levers en mee-lezers,

Graag hadden we deze tekst een paar dagen later willen plaatsen.
Henk is vanmiddag overleden.

De afgelopen nacht werd Henk, ondanks de grote hoeveelheid zuurstof en morfine, toch weer heel erg benauwd.
Hij gaf zeer duidelijk aan dat hij dit niet meer langer vol wilde, kon houden.
Op zijn verzoek werd een infuus met slaap medicatie aangesloten.
Maar niet voordat Henk op onwaarschijnlijk rustige, open en eerlijke wijze van ons als gezin en van zijn zus, afscheid had genomen.
Hij bedankte ons.
Zei nogmaals hoeveel hij van ons hield.
Gaf ons stuk voor stuk een knuffel.
Ging liggen en kon toen eindelijk rustig gaan slapen.
We hadden niet verwacht dat hij zo snel zou overlijden.
We vinden het heel erg verdrietig maar zijn blij dat we op deze wijze afscheid van hem hebben kunnen nemen.

Bericht namens Henk

Omdat Henk niet meer in staat is om een bericht te plaatsen, ben ik (Hinke) zo vrij om namens hem een tekst te plaatsen op dit blog.
De afgelopen week verliep ongelukkig voor Henk. Hij werd steeds suffer, benauwder, vermoeider en bij vlagen verward. Van kwaliteit van leven kon Henk niet meer spreken.

Op donderdag is hij in het UMC opgenomen. Even werd gedacht dat de hoge dosering en cocktail aan medicijnen de reden van de benauwde sufheid was. Een deel van de medicijnen is dan ook gestopt.
Maar gisteren vertelde de oncoloog dat de benauwdheid niet zozeer te maken had met de cocktail van medicijnen, maar veel meer met de uitzaaiingen in de longen die in rap tempo zijn toegenomen.

Henk was verdrietig, maar zei het ook als een opluchting te ervaren dat het niet zo lang meer hoeft te duren. Van 'kwaliteit van leven' is voor hem geen sprake meer.
Door het toedienen van morfine en zuurstof wordt nu geprobeerd de situatie dragelijker te maken.
We hopen dat Henk nog naar huis kan komen.
Tot die tijd maken we er het beste van in het UMC.
Heel veel dank voor jullie medeleven, namens ons allen, Henk, Saar en de (schoon)kinderen

Opgestaan, plaats vergaan

Achter mijn rug hoor ik de sonore melding van Opstelten dat hij HM heeft laten weten dat een rechts kabinet er niet in zit, begeleid door het wegslaan van een glas van het spreekgestoelte. Alom hilariteit: Dit brengt geluk!
En dan schuift Cohen aan bij Clairie Polak om de nationale kar uit de blubber te sjorren.
Ik kan me er niet heel erg druk over maken. Ik leef nog, ik kan adem halen zonder veel moeite, de pijn onderin mijn rug speelt alleen eind van de middag op maar is goed te bestrijden, wel is de sufheid dermate groot dat communiceren geregeld ontaardt in hallucineren. Bezoek aan mij is daardoor tamelijk zinloos. A.s. maandag ga ik naar het UMC voor een bloedtransfusie. Mogelijk dat daardoor de sufheid en de extreme moeheid minder worden.
Tot slot hoor ik een oproep van afgestudeerde vliegers aan de luchtvaartscholen in Nederland.

Historisch moment: na 18 jaar ben ik getuige van de laatste uitzending van NOVA.

Ik ben moe, ik ga naar bed. Wat zal de toekomst ons brengen?

Accomoderen en suffen

Lieve mensen,

De afgelopen dagen ontving ik weer een stroom van kaarten, brieven en e-mails. Normaal gesproken zou ik er een paar uitlichten en die beantwoorden. Op dit moment lukt me dat helaas met geen mogelijkheid meer. Sinds de ziekenhuisopname is de pijn heel behoorlijk onder controle, en dat is fijn. Minder fijn is dat de medicijnen als bijwerking hebben dat ik niet meer kan accommoderen met mijn beide ogen. Aanvankelijk dacht ik dat het de sufheid was waardoor ik geen twee regels in de krant kon lezen en ik grote moeite heb een e-mail te lezen of te schrijven, na het bezoek van de huisarts werd me duidelijk dat het accommoderen de echte boosdoener is. Als troost kan dienen dat die nieuwe medicijnen de eerste 1 à 2 weken een dermate grote sufheid veroorzaken dat ik vrijwel de hele dag lig te slapen. Spreek me aan en ik ben er, hou het even stil en ik dwaal weg, droom weg in aangename werelden. Nooit droom ik angstig, nooit is het bedreigend.

Ik kan het niet laten jullie te bedanken:
Berend en Jantje, trouwe schrijvers uit Oldebroek;
Sytze die ik t.z.t. weer zal beantwoorden als de energie terug is,
Jan en Eva, na hun terugkeer uit Zwitserland;
Gerard en Otto, wiens brieven een veel uitvoeriger reactie verdienen;
Willemien en Henk, ik heb ze al zo lang niet meer gezien;
Jacob Kuiper, op wiens prachtige kaart ik zeker nog eens hoop te reageren;
Jan en Janny v.d. Beek, ook al van die trouwe gasten net als hun familieleden Anton en Henny;
Karin, Karel en hun familiare contacten in Noord-Holland;
Elmer en Margriet, mensen die weten wat het is met de hand brieven te schrijven;
Marie Louise Loven, op hoge leeftijd onophoudelijk denker aan ons;
Harm en Sietske en Marjan en Geert, zelf aan den lijve weet hebbend van wat kanker betekent;
Kees en Corrie, die telkens weer troostrijke woorden weten te vinden; evenals Dick en Jenneke, Tanny en Luit, Bert en Marjan, Fred en Maria, Piet Douma, Riemco en Ytie, mijn KNMI-vrienden van ABVAKABO, Ab die geregeld van zich laat horen en zien;
Gerrit H. wiens brieven iedere keer weer prikkelen tot reageren;
Kees G., Kees B., Klaas, Ab en Wim; het seizoen zit er vrijwel op neem ik aan;
Jan (de dvd's liggen klaar Jan, je kunt ze een keer komen halen, maar of ik in staat ben een begeleidende tekst te spreken weet ik niet);
Ella en René mag ik natuurlijk niet overslaan; evenmin als de Frederiksen en hun oostelijke netwerk;
Geert en Froukje en die andere Friese en Peruaanse Froukjes, en alle Zeeuwse lieverds;
de reageerders op mijn weblog, sommigen bekend, anderen alleen maar onbekend, en troostend bezig.
Nota bene, zou ik nu zus en zwager Jenny en Bertus vergeten? Dat natuurlijk nooit, evenmin als de naaste (over)buren.

Dat is natuurlijk het risico van het maken van een opsomming. Er missen vast mensen, maar weet dat ik alle uitingen van meeleven waardeer, dat ik - zodra ik weer meer energie heb - zal proberen brieven te beantwoorden, en als die energie niet terugkeert ik desondanks aan jullie denk en van van jullie houd.