Accomoderen en suffen

Lieve mensen,

De afgelopen dagen ontving ik weer een stroom van kaarten, brieven en e-mails. Normaal gesproken zou ik er een paar uitlichten en die beantwoorden. Op dit moment lukt me dat helaas met geen mogelijkheid meer. Sinds de ziekenhuisopname is de pijn heel behoorlijk onder controle, en dat is fijn. Minder fijn is dat de medicijnen als bijwerking hebben dat ik niet meer kan accommoderen met mijn beide ogen. Aanvankelijk dacht ik dat het de sufheid was waardoor ik geen twee regels in de krant kon lezen en ik grote moeite heb een e-mail te lezen of te schrijven, na het bezoek van de huisarts werd me duidelijk dat het accommoderen de echte boosdoener is. Als troost kan dienen dat die nieuwe medicijnen de eerste 1 à 2 weken een dermate grote sufheid veroorzaken dat ik vrijwel de hele dag lig te slapen. Spreek me aan en ik ben er, hou het even stil en ik dwaal weg, droom weg in aangename werelden. Nooit droom ik angstig, nooit is het bedreigend.

Ik kan het niet laten jullie te bedanken:
Berend en Jantje, trouwe schrijvers uit Oldebroek;
Sytze die ik t.z.t. weer zal beantwoorden als de energie terug is,
Jan en Eva, na hun terugkeer uit Zwitserland;
Gerard en Otto, wiens brieven een veel uitvoeriger reactie verdienen;
Willemien en Henk, ik heb ze al zo lang niet meer gezien;
Jacob Kuiper, op wiens prachtige kaart ik zeker nog eens hoop te reageren;
Jan en Janny v.d. Beek, ook al van die trouwe gasten net als hun familieleden Anton en Henny;
Karin, Karel en hun familiare contacten in Noord-Holland;
Elmer en Margriet, mensen die weten wat het is met de hand brieven te schrijven;
Marie Louise Loven, op hoge leeftijd onophoudelijk denker aan ons;
Harm en Sietske en Marjan en Geert, zelf aan den lijve weet hebbend van wat kanker betekent;
Kees en Corrie, die telkens weer troostrijke woorden weten te vinden; evenals Dick en Jenneke, Tanny en Luit, Bert en Marjan, Fred en Maria, Piet Douma, Riemco en Ytie, mijn KNMI-vrienden van ABVAKABO, Ab die geregeld van zich laat horen en zien;
Gerrit H. wiens brieven iedere keer weer prikkelen tot reageren;
Kees G., Kees B., Klaas, Ab en Wim; het seizoen zit er vrijwel op neem ik aan;
Jan (de dvd's liggen klaar Jan, je kunt ze een keer komen halen, maar of ik in staat ben een begeleidende tekst te spreken weet ik niet);
Ella en René mag ik natuurlijk niet overslaan; evenmin als de Frederiksen en hun oostelijke netwerk;
Geert en Froukje en die andere Friese en Peruaanse Froukjes, en alle Zeeuwse lieverds;
de reageerders op mijn weblog, sommigen bekend, anderen alleen maar onbekend, en troostend bezig.
Nota bene, zou ik nu zus en zwager Jenny en Bertus vergeten? Dat natuurlijk nooit, evenmin als de naaste (over)buren.

Dat is natuurlijk het risico van het maken van een opsomming. Er missen vast mensen, maar weet dat ik alle uitingen van meeleven waardeer, dat ik - zodra ik weer meer energie heb - zal proberen brieven te beantwoorden, en als die energie niet terugkeert ik desondanks aan jullie denk en van van jullie houd.