Ik snap het wel. Je hoort dat er bij een goede kennis van je een ernstige ziekte is geconstateerd. Je wilt je meeleven tonen, maar hoe doe je dat?
Bellen?
Een kaartje op de post?
Langs gaan?
Een sms'je sturen?
Plenty mogelijkheden. Jezelf opdringen wil je niet, dus zomaar bij de kennis langs gaan doe je niet. Wie weet hoe ongelegen je komt en misschien wil hij helemaal geen bezoek. Moeilijk hoor. Wat zal ik doen? Uiteindelijk maar een kaartje gestuurd.
Na enige tijd hoor je dat de ziekte van de kennis onbehandelbaar is, dat hij binnenkort mogelijk zelfs dood zal gaan.
Nou, dan toch maar een belletje gepleegd om te horen of een bezoek gelegen komt.
Gelukkig, ik mag langskomen. Het bezoek verloopt buitengewoon prettig. Mijn kennis ziet er goed uit - dat zeg ik hem ook - en hij praat heel open over zijn naderende einde. Knap hoor. Ik weet niet of ik dat zou kunnen. Hoe is het mogelijk? Ik kom er zelfs getroost vandaan.
't Is nu een maand geleden dat ik bij mijn kennis op bezoek was. Vorige week stuurde ik hem een kaartje. Tussentijds reageerde ik af en toe op zijn weblogteksten want ook daar schreef hij heel open over zijn ziekte en zijn gedachten over de naderende dood. Tot mijn verbazing kreeg ik vaak ook nog een reactie terug.
Moet ik er niet nodig weer eens langs? Wat zullen ze wel denken als ik zo lang wegblijf? Ik wil graag uiting geven aan mijn medeleven, maar ik wil ze ook niet tot last zijn of voor de voeten lopen?
Lieve, lieve mensen, ieder kaartje, elke mail, ieder sms'je dat ik krijg waardeer ik. Af en toe stuurde ik een kaartje terug om persoonlijk dank je wel te zeggen. Ook reageerde ik waar mogelijk op e-mails, maar onderhand beginnen die activiteiten me te veel te worden. Ik merk dat ik me een last op de schouders heb gelegd die me te zwaar wordt, waar ik soms van in paniek dreig te raken.
Het heeft ongetwijfeld te maken met het slecht onder controle krijgen van de pijn, en als ik pijn heb blijft er weinig ruimte over voor iets anders. Het kan ook komen door het verder afnemen van mijn krachten. Ik voel onder in mijn rug dat de tumor doorgroeit, ik krijg daar meer last van en ook dat vreet energie.
Wat ik zeggen wil is dit: blijf alstublieft meeleven, blijf alstublieft kaartjes sturen of reacties plaatsen op mijn weblog. Ik lees alles, geniet ervan, maar het is me onmogelijk geworden om op alles te reageren of overal op te antwoorden. Ik red dat niet meer.
Verslag van mijn wederwaardigheden blijf ik - zo lang ik daartoe in staat ben - doen op mijn weblog, dus bel alstublieft niet om te horen hoe het met me gaat. De telefoon doet iedere keer weer een aanslag op de beperkte tijd die we nog samen hebben, maakt steeds opnieuw een inbreuk op ons bestaan. Als je ons echt graag wilt spreken, stuur dan een mailtje of sms'je. Dan kijken wij of en wanneer we kunnen reageren.
Vanavond kijken we weer naar In therapie. Dat deed ik dus vroeger nooit, naar tv-series kijken. Ja, als Wim Kayzer weer eens zes weken achtereen avondvullend wetenschappers aan het woord liet, dan kon ik het wel opbrengen, maar iedere zondagavond Zomergasten volgen, nee, dat redde ik niet.
Nu zitten we zes weken achtereen aan de buis, sorry, aan het scherm gekluisterd.
Uitsmijter
Oscar Levant:
Geluk is niet iets wat je voelt, maar wat je je herinnert.
Tijdens de dienstoverdracht is steevast het onderwerp "Henk" en of er nog nieuws is. Degene die ik aflos zegt: "Ja, twee nieuwe onderwerpen op zijn Blog. Lees straks maar even, ik blijf hem volgen, ik loop er niet voor weg".
BeantwoordenVerwijderenDat is iets wat me aan het denken zet. Er zijn mensen die er blijkbaar voor weg lopen. Maar is dat desinteresse, gemakzucht, zelfbescherming, zwakheid, onmenselijk of juist menselijk? En lopen ze er wel voor weg of zijn ze er meer bezig dan ik denk? Bijna iedereen laat zich op een gegeven moment ontvallen dat ze er niet aan moeten denken dat het hen zou overkomen. "Er niet aan moeten denken", is geen uiting van desinteresse maar een uiting van compassie. Het benoemt iets wat heel erg gevonden wordt voor degene die het overkomt. Er volgt dan ook nog wel eens: "Ik zou niet weten hoe ik er mee om zou gaan" M.a.w. degene die het overkomt gaat er moedig mee om. Tot het tegendeel bewezen wordt, momenten van zwakte. Pas dan weten de meesten zich geen raad hoe daar mee om te gaan. Hoe het voelt is nog enigszins voor te stellen. Maar hoe kun je iemand die het zo moeilijk heeft troosten, met welke woorden en op welke manier?
Blijven communiceren is het antwoord.
Het is ongelofelijk Henk, als je deze Blog volgt dan komen de antwoorden op onze vragen min of meer vanzelf. Je geeft perfect aan hoe we je het beste kunnen steunen. Niet moeilijk doen, een mailtje, een kaartje, een bloemetje desnoods als we je maar laten weten dat we er nog zijn. Dat we aan je denken, dat we je niet vergeten, dat we ons bij benadering kunnen voorstellen wat het is wat je overkomt. Jouw berichten maken het mij in ieder geval behoorlijk duidelijk. En net zoals er mensen zijn die het moeilijk vinden te reageren, zijn er talloze lotgenoten van je Henk, die het niet onder woorden kunnen brengen wat hen overkomt. Dat maakt deze blog zo bijzonder, dat maakt communicatie zo belangrijk. Had je al gehoord dat Harm tijdens zijn verblijf in het ziekenhuis een laptop ter beschikking had? Geleverd door een fonds dat de wens vervult van een overleden kankerpatientje. Om niet geisoleerd te raken, om afleiding te zoeken en te communiceren. Een van ons heeft dit aangekaart bij de HD, het KNMI gaat dit nobele plan steunen, oude laptops gaan voortaan (zo goed als zeker) richting ziekenhuis. Kan ik toch nog afsluiten met een beetje goed nieuws.
Peter.
Ik heb geen woorden, maar heb hier vaak intens meegelezen en meegeleefd.
BeantwoordenVerwijderenVan het leven genieten, elk klein moment...
Hoeveel mensen vergeten dat niet terwijl ze een heel wat beter levensuitzicht hebben dan anderen! Ik leef alleen maar mee...
Als de zon opkomt bij het van Starkenborghkanaal bij Groningen dan blijven er soms van die mistflarden boven het water hangen, die voor een aparte sfeer zorgen. Het is een mooie plek om hard te lopen. Het kanaal wordt ook vaak gebruikt door de lokale roeiverenigingen. Langs het kanaal is een jaagpad waar dan de bijbehorende coach met een toeter op de fiets meerijdt en aanwijzingen roept naar de roeiers in de boot.
BeantwoordenVerwijderenWaar gaat dit naar toe?
Op een ochtend in de vroegte ergens in Juli op de grens tussen wakker en droom was ik even terug bij dit kanaal. Ik was blijkbaar 's-nachts aan het trimmen gegaan en uit de mistflarden van slaap en vocht zag ik een eenzame roeier me tegemoet komen. Ik vermoedde, maar wist het niet zeker, dat het roeien te veel kracht van deze dappere man vroeg. Wat extra bevreemdend was dat er meerdere coaches aan beide kanten van het kanaal meefietsen, allemaal met een toeter aan mond. Maar er klonk geen geluid meer. Blijkbaar waren ze hun tekst kwijt of wisten niet meer wat ze wilden zeggen. Er was alleen het geplas van roeispanen die in en uit het water kwamen, naast een lied van een vroege vogel.
De woorden van aanmoediging bleven ook in mijn mond steken. Er was het gevoel dat goed bedoelde raad al zoveel keer herhaald was dat een extra herhaling niets toevoegd. De roeier moest het min of meer grotendeels alleen doen. Het onprettige gevoel van machteloosheid verdreef de slaap en de mist. Klaarwakker zag ik een bekend gezicht dat ik geassocieerd had met de roeier. Ik wist waar de droom vandaan kwam.
Het heden is de dunne scheidslijn waarop het verleden naar de toekomst reist, zijn waarde wordt vaak onderschat en zelden meegenomen in plannen of herinneringen.
Samen met anderen lees/leef ik mee, maar uit onmacht/bescheidenheid vergeet ik te schrijven, bij deze.
Paul
Lieve mensen, wat een wonderlijk mooie woorden voegen jullie toe aan mijn soms halfbakken teksten. Blijven communiceren, elk moment van het leven blijven genieten want, o, wat is dat kostbaar. En dan het vermoeden dat woorden soms maar beter in de mond kunnen blijven steken.
BeantwoordenVerwijderenMaar wel doorgaan, je meeleven blijven uiten, al is het stamelend.
Weet dat dat goed doet, o zo goed.
Wat mooi! Wat lief!
BeantwoordenVerwijderenWat dapper!
BeantwoordenVerwijderenDag Henk
BeantwoordenVerwijderenIk ben net terug van vakantie en heb me verre gehouden van internet; wat een rust geeft dat. Anderzijds daardoor ook geen gelegenheid je blog te volgen. Ik heb wel in Italie een reactie geschreven op een van je juli-berichten,maar die kan ik niet terugvinden. Jouw verslag van je gedachten en ervaringen geeft me een goed gevoel. Je biedt ons/mij zoveel gelegenheid om dicht bij je te blijven en geen drempel te ervaren om contact met je te houden.
Zoals je weet hebben Kees B. en ik een week in de Dolomieten gefietst. Natuurlijk hebben we achteloos geprobeerd elkaar in de vernieling te rijden, maar bovenal hebben we dat gevoel van voldoening gehad toen we de top van de Stelvio haalden. Liefst 2752 meter. Maar wij weten dat jij het record houd met je superieure aankomst op de hoogste berg ook beklommen de col d´Iseran in 2008. Het doorzettingsvermogen dat je daarvoor nodig had, toon je nu weer met je berichten op dit weblog. Ga door! Henk, voor altijd jong!
Rob
Dag Henk,
BeantwoordenVerwijderenEen kort berichtje, simpele inhoud: weet dat we aan jullie denken. Dagelijks.
Met grote groet,
Miep & Harry
Beste Henk,
BeantwoordenVerwijderenWe gaan verhuizen naar Amstelveen in de aanloop naar mijn FPU in 2012. Het is genant om dit te schrijven aan jou/jullie, wetend dat je in je laatste levensfase zit. Er gaat geen dag voorbij dat ik daar niet aan denk, zelfs als Edith en ik keihard werken aan de verhuizing en ik ondertussen ook nog bij Klimaat aan de toepassingen van de wetenschap probeer bij te dragen. Het lot is grillig en ons hart is bij jou.
Edith en Geert
Beste Henk en Sara;
BeantwoordenVerwijderenSterkte, ook in friesland wordt aan jullie gedacht.
tût Froukje
Hiv-ziekte voor de laatste 3 jaar en had pijn die moeilijk te eten was en hoest zijn nachtmerries, vooral het eerste jaar. In dit stadium is het immuunsysteem ernstig verzwakt en het risico van het oplopen van opportunistische infecties is veel groter. Niet iedereen met HIV zal echter doorgaan met het ontwikkelen van AIDS. Hoe eerder u wordt behandeld, hoe beter uw uitkomst zal zijn. Ik begon met ARV om vroegtijdige dood te voorkomen, maar ik geloofde in God dat ik ooit zou worden genezen. Als een Hiv-octrooi adviseren wij om antiretrovirale behandelingen te nemen om onze kans te verkleinen van het verzenden van het virus naar anderen, een paar weken geleden kwam ik op zoek op het internet als ik informatie over Hiv-behandeling met kruidengeneeskunde kon krijgen, op mijn zoektocht zag ik een getuigenis van iemand die is genezen van Hiv haar naam was Achima Abelard en ander Herpes Virus patent Tasha Moore gaf ook getuigenis over deze zelfde man, genaamd Dr. Itua Herbal Center. Ik was ontroerd door de getuigenis en ik nam contact met hem op via zijn Email.drituaherbalcenter@gmail.com We praatten en stuurde me een flesje kruiden Geneeskunde Ik dronk het zoals hij mij opdroeg. Na het te hebben gedronken, vroeg hij me om een test uit te voeren dat ik mijn lijdensweg met het Hiv-octrooi heb beëindigd. Ik ben genezen en vrij van Arv Pills. Ik ben hem altijd dankbaar Drituaherbalcenter . Hier zijn contactnummer +234 8149277967 ... Hij verzekert mij dat hij de volgende ziekte kan genezen .. Haar, kanker, herpesvirus, ziekte van Lyme, epilepsie, blaaskanker, colorectale kanker, borstkanker, nierkanker, leukemie, longkanker, non-hodgkin lymfoom, huid Kanker, Lupus, Baarmoederkanker, Prostaatkanker, fibromyalgie, ALS, Hepatitis, Copd, ziekte van Parkinson. Genetische ziekte, Fibrodysplasia-ziekte, Fibrodysplasia Ossificans Progressiva, Fluoroquinolone-toxiciteitssyndroom, Lever / Nier Inflammatoire, onvruchtbaarheid, darmziekte, ziekte van Huntington, Diabetes, Fibroid...
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijke kruiden kunnen epilepsie genezen, ik heb meer dan veertien jaar epilepsie gehad, ik heb veel geld uitgegeven om medicijnen uit het ziekenhuis te halen om me gezond te houden, ik ging naar veel ziekenhuizen om te genezen maar er was geen oplossing. Op een dag was ik op kantoor door het internet gaan toen ik een bericht zag over Dr. Itua-kruidengeneeskunde over hoe hij een vrouw uit Kansas genas die aan hiv leed en ze noemde epilepsie als lijst van ziekten Dr. Itua kan net zo goed genezen ik nam contact met hem op met epilepsie Cure-oplossing, ik email hem. Hij vertelde me de dingen die ik moest doen en gaf me ook instructies om mee te nemen, die ik op de juiste manier volgde. Voordat ik wist wat er na twee weken gebeurde. Tot mijn grote verbazing, na geduldig te hebben gedaan volgens de instructies van Dr. Itua, was mijn epilepsie genezing, ik wil Dr Itua hartelijk danken die God heeft gestuurd om zijn mensen te genezen met zijn natuurlijke geneeskunde Ik bid dat God je zal zegenen voor het goede werk dat je doet. Voor iedereen die nog steeds aan deze ziekte lijdt, kun je ook contact met hem opnemen via zijn e-mail op :; drituaherbalcenter@gmail.com Of Whatsapp-nummer .. . + 248149277976 zoals ze zeggen dat zijn kruidengeneesmiddel de enige permanente oplossing is voor beslaglegging. Hij kan net zo goed het volgende genezen ... Herpes Virus, HIV / Aids, Hepatitis A / B, Gordelroos, Koortslip, Epilepsie, Wrat, Lupus, Diabetes, Mannen / Vrouwen Onvruchtbaarheid, Inbeslagneming, Kanker alle soorten.
BeantwoordenVerwijderen