UMC, holadiee

6 augustus 2010, dat is datum waarop ik mijn voorlaatste blog schreef. Steeds meer krijg ik het gevoel dat ik mijn trouwe lezers behoorlijk in de steek laat. Toch is het nog geen drie weken geleden dat ik me via dit medium voor het laatst in de openbaarheid begaf. Nog geen drie weken... Hoe is het mogelijk? Dat zou wel eens kunnen komen door de tamelijk beroerde tijd die ik doormaak. Sinds het laatste overleg met de anestesioloog (de pijnspecialist) is het kiezen tussen òf pijn òf zware sufheid. Geen van beide opties trekt me aan.
"Neem de pil wel voor het slapen gaan, want je kunt er nogal suf van worden", was de tip van de pijnbestrijder. Nou, dat heb ik gemerkt. Vrijdagavond nam ik de eerste pil in, de hele zaterdag kon ik bijna geen zin meer tot me nemen, bij de tweede regel sliep ik. Weliswaar is diep slapen een groot genoegen als je alleen bent, als er kinderen op bezoek zijn, met wie je graag ook wat van gedachte wilt wisselen, dan gaat het heel vlug vervelen. Dus zaterdagavond maar geen tweede dosis Amitripthylin genomen, en dat was te merken. Zondag was ik aanzienlijk minder suf, wel had ik meer pijn in mijn heiligbeen, want voor bestrijding van die pijn was de Amitripthylin nu juist bedoeld.
Kortom, 't is me allemaal wat. Puur ellende eigenlijk.

Ach ja, pijn, sufheid, nieuw was dat allemaal niet. Wel nieuw was de snel toenemende kortademigheid. Vorige week begon dat. 'Zou wel een van de bijwerkingen van de opioïden kunnen zijn' veronderstelde ik, of 'je hebt vocht achter de longen' opperde S.
S. had geljk.
In de loop van het weekend begon ik bij enige inspanning dermate heftig naar lucht te happen, dat ik besloot maandag contact op te nemen met de oncoloog. 'Kom morgen om 14 uur maar op mijn spreekuur. Als je dan vooraf een foto van de borstkas laat maken, dan kunnen we die meteen bespreken' was zijn prompte reactie.
Zo gezegd, zo gedaan. Het resultaat van een en ander is dat ik op dit moment, gezeten op het bed van Afdeling B3, kamer 30 deze tekst invoer in het geavanceerde en geïntegreerde informatiesystem van het Universitair Medisch Centrum Utrecht. Dat is wel chique zeg. Je hoeft zelf niets mee te nemen, tv, telefoon, internettoegang, alles staat om niet tot je beschikking, dus voelde ik me verplicht weer eens verslag te doen van mijn alles behalve florissante situatie. En wat is die situatie?
Ik heb koorts (38,8)
Ik heb pijn onderin mijn rug - van een nu nog toenemende intensieit (5 à 6 op de schaal van Richter), maar als die Amitripthylin gaat werken zou dat over moeten gaan.
Ik heb pijn in mijn linkervoet (3 à 4) maar daar kan ik prima mee leven.
O ja, en ik heb een osteosarcoom waarvan iedere betrokken arts niet nalaat te vermelden dat daar zo weinig expertise over bestaat dat je er eigenlijk niets van kunt zeggen.
Morgen wordt er een drain in mijn rug aangebracht. Daar kan 2-4 liter vocht mee worden afgevoerd. Dat kan vlot gaan, maar ook wat langzamer, dus over het aantal dagen dat ik hier moet bivakkeren is nog niets definitiefs te zeggen.
Het vooruitzicht dat ik straks weer vrijelijk kan in- en uitademen stemt me hoopvol, dat ik hier op een comfortabele éénpersoons kamer lig, met uitzicht over de bossen naar Zeist, met daarboven een steeds verder kleurende avondhemel, is mooi, toch mis ik S. nu al hartstochtelijk.
Wie weet ben ik voor het weekeinde weer thuis.