Een spannend gesprek

Dat wordt een spannend gesprek, met die verwachting sloot ik mijn vorige blog af. Ik doelde daarbij op het gesprek dat we gisteren (dinsdag 27 april) met mevrouw Westermann, mijn AMC-oncoloog zouden hebben over de resultaten van de tot nu toe gevolgde behandeling.
Verwachtte ik echt dat het spannend zou worden? Om u de waarheid te zeggen bespeurde ik bij mezelf helemaal geen spanning. De slecht-nieuws boodschap hebben we begin januari al te horen gekregen en afgaand op de signalen die mijn lijf uitzendt, heeft de chemokuur geen positieve effecten gehad. Die signalen i.c. mijn gevoel bleken wonderwel te kloppen.


Dit is wat mevrouw Westermann te melden had: "Uw tumor is weliswaar iets kleiner geworden door de bestraling maar blijkt ongevoelig voor de chemo. Het bewijs daarvoor is dat de uitzaaiingen in de longen zich iets hebben uitgebreid. Conclusie: curatief kunnen wij niets meer voor u doen".

En dat was precies wat mijn gevoel me al tijden influisterde. Fatalistisch? Misschien. Natuurlijk flitste wel eens de gedachte door m'n hoofd en als die chemokuur nu eens echt aanslaat... maar nee, echt geloven daarin kon ik niet. Daarvoor sprak en spreekt mijn lichaam te duidelijke taal.

Op mijn vraag Durft u zich te wagen aan een prognose? was het antwoord van mevrouw Westermann "Gezien de trage groei van de uitzaaiingen verwacht ik niet dat u binnen twee maanden zult overlijden, maar als u over vijf jaar nog zou leven zou me dat zeer verbazen.
In termen van jaren dacht en denk ik niet, als ik al verder dan een dag vooruit keek dan was dat inderdaad ook in maanden, en dat lijkt me nu dat ik nog zeeën van tijd voor me heb.
't Is wonderlijk, hoe hard de boodschap in feite dinsdag ook was, ik voelde me opgelucht en tevreden. Opluchting o.a. omdat we ons hoofd nu niet meer hoeven te breken over de vraag of we toch maar niet door moeten gaan met de chemokuur ondanks alle ellende waarmee die kuren tot nu toe gepaard zijn gegaan. Tevreden omdat mijn gevoel me niet voor de gek heeft gehouden en dat we ons er nu echt op kunnen richten van de tijd die ons nog rest iets moois te maken, hoe verdrietig we van tijd tot tijd soms ook mogen zijn.

Curatief mag er dan geen eer meer aan mij te behalen zijn, palliatief is er nog wel het een en ander mogelijk. Hopelijk al op korte termijn hebben we een gesprek met dokter De Graeff, oncoloog en specialist palliatieve zorg van het UMC in Utrecht om na te gaan wat er mogelijk is aan bijvoorbeeld bestrijding van de pijn in mijn (niet meer functionerende) linkervoet. Dat ik verlost ben van de slopende ambulanceritten naar Amsterdam is - naast 30 april - op zich al een reden om de vlag uit te steken.

En verder: de ongelooflijke moeheid - van de kanker of van de chemokuur? - laat me dezer dagen veel meer dan ik zou willen vrijwel geen ruimte om naast deze weblog ook nog mails, kaarten en brieven te beantwoorden. Weet dat ik al jullie berichten lees, dat ze troosten, bemoedigen, ontroeren en dat ik dankbaar ben voor iedere uiting van medeleven. Mijn vingers jeuken om op sommige reacties terug te komen. Nu alleen nog even een portie energie aanboren.