‘Rijbroek anesthesie”, zo noemt de radioloog de verdoving links onderin mijn rug en bil, een verdoving die veroorzaakt wordt door een afknelling van een zenuwknoop in het bekken. Weliswaar groeit de tumor daar niet, mooi zou zijn als-ie kleiner wordt en het functieverlies (incontinentie) en de pijn in mijn linkerbeen/voet minder wordt. Een dagelijkse dosis gammastraling zou dat moeten bewerkstelligen. Per ambulance rijd ik nu dagelijks naar het AMC. Soms gaat de rit vlot, als de chauffeur de route kent en/of aan mijn bijrijder durft over te laten, een andere keer gaat het helemaal mis als de chauffeur het overlaat aan zijn navigatiesysteem en we alle wegdrempels van Utrecht en wijde omgeving meepakken.
En wat doe je als je van het AMC via de Zuilense Ring Utrecht binnenkomt en toch - liggend achterin de ambulance - hoort zeggen 'Ja, dit is Overvecht', even later in je ooghoeken de torenflats van Westraven voorbij ziet schuiven en uiteindelijk via de A28 en het KNMI in Bilthoven terugkeert. Ik kan je zeggen dat je toch al pijnlijke 'rijbroek' dan nog meer gebroken is.
Ja, en hoe gaat het verder? Inzinkingen en momenten van vertrouwen wisselen elkaar af. Afgelopen zondag in het AMC ging het plots met de bloedspiegel zo goed dat ik op stel en sprong naar huis mocht. Maandag voelde ik mij nog allerbelabberdst maar daarna begon de chemokuur zijn uitwerking kennelijk te verliezen en ging ik mij steeds beter voelen. Er kwam weer ruimte voor de buitenwereld, ik kreeg weer energie om mails te beantwoorden (en deze weblog bij te werken).
En nu ben ik in afwachting van de ambulance en een gesprek met de radioloog.
U hoort van mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten