Onzekerheid

Een competentie van een meteoroloog behoort te zijn 'adequaat omgaan met onzekerheid'. Na 40 jaar meteoroloogschap zou ik er dus vanuit mogen gaan dat mijn grondvesten niet bij de minste of geringste tegenslag staan te wankelen. De tegenslag waar ik in januari mee werd geconfronteerd is echter dusdanig groot dat ik de onzekerheid niet juist weet te pareren. Daarover straks wellicht meer.

Nu eerst een verklaring voor het lang stil blijven op deze plaats: ik was te druk bezig met overleven!
Even terug naar 17 maart toen ik een wandelingetje in de tuin maakte en ik me mentaal voorbereidde op de volgende chemokuur op 19 maart.
Op die vrijdag de 19e toog ik dan ook weer per ambulance naar het AMC waar me nog net een bed werd gewezen en meteen te horen kreeg: "uw bloedwaarden zijn niet goed dus u mag weer naar huis!" Koude douche dus, maar me zomaar naar huis laten sturen... weer een klein uur in de ambulance, en dan de volgende dag weer terug om bloed te prikken.
Nou, er bleek een mouw aan te passen, ik mocht blijven en het een dag aanzien. Op zaterdag bleken de waarden nog slechter, zo slecht dat een portie bloedplaatjes moest worden toegediend en hopen dat zondag een verbetering te zien zou geven.
Wat voor de geliefden/omstanders buitengewoon ergerlijk was dat er dat hele weekend alleen maar invallers en vervangers van vervangers rondliepen die geen dossiers kenden, die onvindbaar waren, die niets van zich lieten horen.
Totdat in de loop van zondag duidelijk werd dat ik naar huis mocht als de bloedspiegel weer opliep.
En dat gebeurde aan het eind van de middag, zodat we toch noch een volle 'vakantieweek thuis' tegemoet konden gaan.

Ook dat liep anders: dinsdagavond opperde Saar: "Het lijkt wel of je koorts hebt". Ik was mij van geen kwaad bewust, voelde me weliswaar aanhoudend belabberd en slap, maar koorts...?
Woensdag toch maar de temperatuur opgenomen: 39.4, reden om contact op te nemen met het AMC.
"39.4? Dan moet u meteen naar het AMC komen".
En zo lag ik niet zoals gepland op dinsdag 30 maart maar al weer op woensdag 24 maart opnieuw in Amsterdam waar ik aangekoppeld werd aan infusen en me het ene na het andere antibioticum werd toegediend in de hoop daarmee de op dat moment nog onduidelijke bron van infectie effectief te bestrijden. Wat voelde ik mij die dagen ziek, wat voelde ik me ellendig en wat verloor ik de moed dat er ooit nog enige verbetering zou optreden.
Toch gebeurde dat laatste dankzij zakken met bloed en antibiotica. Vrijdag bleek ik weer zoveel weerstand opgebouwd te hebben dat het verantwoord was me te laten vertrekken. Gisteren (zaterdag) was ik weliswaar thuis maar hersteld van de longontsteking (want dat bleek de bron van ellende te zijn volgens de behandelend arts) voelde ik me bepaald nog niet. Diep onder de dekens kon ik me net op temperatuur houden, vandaag - hoera hoera - voelde ik me pas echt hersteld, d.w.z. ik ben weer in staat deze tekst aan het scherm toe te vertrouwen, kan weer iets anders doen dan suffen diep onder de dekens en kom langzaam tot het besef dat er buiten mijn van tijd tot tijd falende lijf meer op de wereld is dat de moeite waard is.

O ja, en dan nog iets over onzekerheid.
Bij het begin van de behandeling hebben we de oncoloog duidelijk gemaakt dat voor ons de kwaliteit van leven in de periode die mij rest belangrijker is dan allerlei medische protocollen en experimenten. De oncoloog was het daar geheel mee eens.
De afgelopen weken kreeg ik sterk het gevoel dat ik in het medisch circuit ben gezogen waarbij ik zelf de controle helemaal ben kwijtgeraakt en dat anderen voor mij beslissen wat er gebeurt. Die 'anderen' kunnen echter niets zeggen over de kansen op succes van de voorgestelde behandeling. Daar moeten we het a.s. dinsdag - als de volgende, uitgestelde chemokuur staat gepland - dus eerst nog eens over hebben.