Ik hoor dus nog bij het gewone niet-ziekenhuis-woonkamerleven. Wat voor moois ligt er allemaal nog in het verschiet?
Zo golven mijn gevoelens van hoog naar laag naar niets. Dat ik van de tuin kan genieten zegt natuurlijk wel iets. Vorige week was ik down, vroeg ik me voortdurend af ‘Waarom zou ik me (schrijvend) naar buiten richten? Heb ik niks beters te doen?’ en toen was het inderdaad zo: ik had niks beters te doen, dacht slechts aan de eindigheid van mijn bestaan, kon uit het samenzijn met S., met de kinderen amper een lichtpuntje peuren, was me vooral bewust van de beperkingen van mijn leven en kon wel janken bij de gedachte dat S. en ik samen geen leuke en mooie dingen konden doen. Niks museumbezoek, niks fietstocht langs de Linge in bloei of een etappe lopen van het Noaberpad. Nu zie ik ons die activiteiten ook niet ontplooien, maar de gedachte eraan doet minder pijn, wordt gecompenseerd door allerlei andere mogelijkheden.
Ja, nog beloofd, ik zou verslag doen van mijn stand van zaken.
Gisteren was ik bij de radiotherapeut. Die constateerde dat de bestraling niet de gewenste resultaten opleverde en dus met onmiddellijke ingang gestopt kan worden (vandaag dus onverwacht een vrije dag) en dat de schadelijke bijwerkingen de komende 1 à 2 weken langzaam weg kunnen trekken (incontinentie en roodverkleuring en overgevoeligheid van de huid in de lies o.a.). Daarna langs bij de oncoloog. Dat was een goed gesprek, hoewel ook niet direct veel uitzicht biedend, of het zou moeten zijn dat 'we' doorgaan met de serie chemokuren.
Mijn osteosarcoom - het is al eerder geconstateerd - is dermate bijzonder dat er slechts een protocol voor bestaat en dat is wat nu gevolgd wordt: a.s. vrijdag voor twee nachten naar het AMC voor een cisplatin-behandeling d.w.z. een kuur die alle snelgroeiende cellen doodt. Daarna weer twee weken bijkomen. Het is een kuur vergelijkbaar met die van 14 februari. Veel goeds belooft die niet, aan de andere kant weet ik nu ongeveer wat me te wachten staat, dus ik hoop dat het meevalt.
En verder aanhoudend dank voor de blijvende uitingen van meeleven in stoffelijke en digitale vorm.
Henk, Henk, Henk. Ik bewonder je karakter en persoonlijkheid zoals je die met velen deelt. In zekere zin een voorrecht. Ik beschouw jouw beschouwingen bijna als een opdracht voor wie wél dit voorjaar van Acquoy naar Geldermalsen fietst, ja over het Appeldijkje, om niet onverschillig de bloesem voor lief te nemen. En al het andere ook niet.
BeantwoordenVerwijderenEr wonen Nescio's in je woorden, zoals jij ze rangschikt. Met ver weg Leo Ferré's 'Avec le Temps'.
Hoi Henk,
BeantwoordenVerwijderenJa dat hoort er allemaal bij. Het ene moment denk je waar maak ik mij allemaal nog druk om. Het doet er toch niet meer toe en dan opeens kan er iets gebeuren waardoor je toch weer je schouders eronder kunt zetten. Ikzelf ben niet zo van "positief blijven denken hoor" en "vechten hoor". Ik geloof niet dat je (ons) leven hierdoor ook maar met één dag verlengd wordt. Wel ben ik ervan overtuigd dat hoe je leven verder verloopt, of dat nu kort is of lang, je wel zelf in de hand hebt. Je kan kniezend in je kamer blijven (en af en toe heb je dan wel nodig en is dat heerlijk) maar je kan ook dat gaan doen waar je plezier aan beleeft en wat nog wel gaat. En dat is soms moeilijk (tenminste zo beleef ik dat) omdat je weet hoeveel je moet inleveren.
Dankbaar zijn laat ik over aan degenen die nog niets mankeren. Laten die maar dankbaar zijn voor elke dag dat zij niets mankeren.
groetjes,
Loekie
(p.s. hoe is het eigenlijk met je zuster en zwager)
Dag Henk, lees met veel bewondering je woorden. Hopen dat de transfusie met bloedplaatjes dit weekeinde goed is aangeslagen bij je. Leven van harte mee, via je blog en via je overburen. Met Babette train ik weer voor de komende bloesemtocht. De lange winter zal zich wel wat wreken in een late bloesem, denk ik. De bloesem langs de Linge, de dijk naar Acquoy en niet te vergeten de molen waar met sierlijke letters op staat Le Linge Rit. Meest vermakelijk is nog om tussen andere wandelaars bij de bloesemtocht te lopen en hen deze naam hardop te horen uitspreken en daarna herkennen. Gaan de bloesemtocht nog bewuster lopen op 17 april. Hoor net van jouw KNMI dat de komende dagen mooi weer zullen bieden. Hoop dat je buiten kunt zijn ! Hartelijke groet, Paul en Catharina Loven
BeantwoordenVerwijderen