Koolmezen

Als straaljagerpiloten scheert een paartje koolmezen af en aan, tussen de struiken door, vlak boven onze hoofden, feilloos zijn weg vindend naar het vogelhuisje onder de overkapping achter de schuur. Al dagen vliegen ze zich van 's ochtends vroeg tot tegen de schemer het schompes, druk als ze zijn met het voederen van hun kroost.


'Oei, als dat maar goed gaat' schrik ik als de aanvliegroute van de mezen wordt gekruist door een minstens even actief stelletje heggemussen, dat zijn nest 3 meter verderop in de heg heeft gebouwd.

Wat een weldadige bedrijvigheid, terwijl ik languit gestrekt op de stretcher mijn tijd nuttig lig te verdoen met het observeren van de voorjaarsactiviteiten van onze gevederde vriendjes.

Zo'n drie weken heeft mei gegrossierd in kilte en kou, nu brandt de zon op mijn kale schedel, zo onbarmhartig dat ik besluit een pet op te zetten.

Als een verwijderde buurman niet had besloten uitgerekend op deze fraaie lentedag zijn hogedrukspuit aan het werk te zetten om zijn terras zomerklaar te spuiten, zouden we niets anders horen dan het bescheiden gekweel van een merel, af en toe overstemd door het scherpe gekras van een paartje verliefde eksters en het geruis van de wind in de toppen van de bomen. Als een krachtige thermiekbel loskomt, wolkt het stuifmeel uit de kruinen van de dennen. In de verte dendert een trein voorbij.'Ja natuurlijk, noordenwind, dan dringt dat geluid door tot in onze tuin.' Heel hoog in het blauwe zwerk schuift vrijwel geluidloos een vliegtuig over. Van vulkaanas lijkt vandaag geen sprake.

Wat een bofkont ben ik. Terwijl de gemiddelde Nederlander in het zweet zijns aanschijns zijn dagelijks brood aan het veiligstellen is, lig ik languit te genieten. Niets, hoeft, alles mag.

Dolce far niente.