Heb ik die balans inmiddels gevonden? In het dagelijks leven kan ik er tegenwoordig redelijk mee uit de voeten, dunkt me, schrijvend is het een heel ander verhaal. Een kaal technisch verslag van mijn belevenissen heb ik nooit uit mijn toetsenbord weten te krijgen, zou mij van een ander ook onmogelijk kunnen bekoren, anderzijds wil ik me ook niet scharen onder het groeiend aantal landgenoten dat vandaag de dag zonder enige schroom zijn/haar persoonlijk lek en gebrek in schrille kleuren uitvent in de media. Bij het schrijven suddert dan ook voortdurend de vraag door mijn hoofd ‘Wie zit er te wachten op particuliere ontboezemingen?’
Waar ligt de gulden middenweg?
Afgaand op een groot deel van het hedendaagse tv-aanbod kunnen de emoties niet hoog genoeg oplopen, de tranen niet genoeg stromen. Hoe heftiger de gevoelens, hoe hoger de kijkcijfers.
Is dat wat ik wil?
’t Is lastig.
Ik herinner me een tv-commercial van een aantal jaren geleden van, ik meen, Douwe Egberts koffie. Plaats van handeling: de aankomsthal van Schiphol. Daar staat een echtpaar op leeftijd te wachten. We zien de schuifdeuren open gaan en er verschijnt een fris en gelukkig gezin – vader, moeder, twee bloedjes van kinderen. Dolgelukkig sluit het bejaarde echtpaar het gelukkige gezin in de armen terwijl oma een traantje wegpinkt en opa hevig slikt.
Iedere keer als ik die spot zag kreeg ik een dikke keel, schoot mijn gemoed vol.
Henk, hoe heb ik het nou toch jongen? Een simpele Ster-spot, een platte tv-comercial, moet je daar nu zo ontroerd door raken?
Waarmee is aangetoond dat ik met het benaderen van mijn gevoelens niet al te veel moeite heb. Maar zijn die emoties ook interessant genoeg om met anderen te delen?
Volmondig 'Ja!', Henk. Dat is mijn antwoord op je vraag hier. Samen met je prachtig beschreven waarnemingen vormen ze een geheel van jewelste. Hoewel ik helaas besef dat tijd voor jou geen rekbaar begrip is, zijn je woorden tijdloos.
BeantwoordenVerwijderenCees