Wat een verademing, al meer dan drie weken niet in een ziekenhuis geweest. Belangrijker nog is dat de laatste chemokuur inmiddels zo’n vijf weken geleden is. De gevolgen daarvan zijn langzaam weggeëbd, vanochtend me zelfs weer voor het eerst geschoren d.w.z. dat er weer sprake is van baardgroei.Ik ga nog niet meteen gebukt onder een weelderige haardos, maar wat niet is kan komen. Tegen die tijd zal ik een foto op dit weblog plaatsen.
Geleidelijk aan krijg ik weer meer energie, houd het wat bezoek betreft echter nog wel op 1 sessie per dag. Vermoeiend is dat nog immer, maar niet half zo erg meer als een paar weken geleden. Het verbaast me nog steeds dat ook na een klein half jaar de mensen met een bezoekwens zich blijven opstellen in rijen van drie. Wil ik af en toe ook nog eens een dag voor me zelf hebben dan ontkomen we niet aan het instellen van een wachtlijst. Lieve mensen, neem het ons alstublieft niet kwalijk.
Een niet verwacht en complicerend gevolg van het me weer beter voelen is dat onwillekeurig mijn tijdsperspectief verandert. Toen we in begin januari het slechte nieuws hoorden, hield voor mij het bestaan ongeveer op in maart. De oncoloog in het AMC maakte ons snel duidelijk dat dat een wel erg sombere kijk was. Daarop breidde mijn tijdshorizon zich uit tot ‘ergens in de zomer?’.
Tijdens de chemokuren en de daarop volgende complicaties waren er momenten waarop ik dacht ‘laat het nu maar gauw afgelopen zijn want dit is niet meer te harden’.
En nu, nu ik langzaam weer op krabbel, is de dood verder weg dan ooit. Ondertussen ligt daar aan de horizon nog wel steeds die dreigende wolk, en mocht ik die al eens vergeten dan wijst mijn lichaam me wel op mijn beperkingen, maakt de katheter en een zwabberende linkervoet me duidelijk dat er iets fundamenteel mis is. Of een blik in ANWB’s Kampioen met een reportage over de Donau Radweg. “Ja, die wil ik nog eens met Sara fietsen” schiet door m'n hoofd, onmiddellijk gevolgd door “maar dat zullen we nooit meer kunnen!” – pats, tranen.
En toch gaat het goed met ons.(Foto: http://www.waarismarco.nu)
Heel erg bedankt dat je ons toch nog steeds deelgenoot maakt van je LEVEN.
BeantwoordenVerwijderenHoe moeilijk ook toch doet het mij goed om dit te lezen.Ik vertel tante sara ook regelmatig wat ik lees en we denken aan jullie..
Veel sterkte en een goed tijd toegewenst!
tût Froukje
Tranen zijn niet erg of vreemd maar blijf genieten. fijn om weer een aantal blogs te kunnen lezen; teken dat je de kracht hebt.
BeantwoordenVerwijderenliefs bianca
Dag Henk,
BeantwoordenVerwijderenOp deze mooie Pinksterdag heb ik je blog weer eens gelezen, wat goed van je om de gewone dingen (inclusief tuinlawaai op een mooie dag) te delen - en zo eerlijk te benoemen dat kleine dingen je zo kunnen ontroeren. In dit stukje is dat wel heel duidelijk, daarom mijn reactie hier. Wat zal je hebben zitten wachten op wat beter tuinweer, toen je wel iets meer energie kreeg maar de natuur er nog een graadje afhaalde met als dieptepunt 12 mei. Een boeiend onweer zit er nog even niet in, en de temperatuur moet ook weer wat inleveren, maar voor gemiddeld tuinverblijf blijft het prima. Zelfs de aswolk houdt het nu (even?) voor gezien, nu "IJsland" tot rust gekomen is. Henk, opnieuw wens ik je het allerbeste in deze bijzondere periode in je (jullie) leven. In gedachten zijn we bij je, hartelijk dank voor je kaartgroet deze week (die ik met de reactie zal delen).
Wim van den Berg