En dan is er ineens zo'n dag waarop de bal goed valt - sorry, iets te veel voetbal gekeken de laatste tijd. Wat ik wil zeggen is dat het vandaag een dag was waarop ik me zomaar ineens goed, ja tevreden voelde. Was het omdat WE gisteravond de finale van het WK bereikten? Nee, ook al vierden we dat met het hele gezin in Bilthoven, het blijft voetbal, een spelletje dus. Kwam het aangename gevoel dan over me toen ik me - na het gebruikelijke moeizame op gang komen - behaaglijk neervlijde op de ligbank buiten op het terras? Dat speelde zeker een rol. Maar onderschat ook niet de rol die de aanwezigheid van mijn geliefde speelde. Wat zou ik zonder haar moeten?
We raakten aan de praat over vriendschap, over elkaar vertrouwen en dat je dat pas echt kunt als je jezelf vertrouwt. Het ging ook over de verschillende manieren waarop we aankijken tegen bezoek, over dat de een meer een prater is en de ander beter met geschreven teksten uit de voeten denkt te kunnen. Dat het er in het leven om gaat dicht bij jezelf te blijven en dat ons dat met het ouder worden heel voorzichtig beter begint te lukken. Maar dat dat soms ook nog wel eens helemaal mis kan gaan, dat je toch weer zo bezig bent het de ander naar de zin te maken dat je jezelf dreigt te verliezen.
Daarna lag ik op mijn rug te kijken naar de diepblauwe hemel boven me waarlangs oplossende, bijna iriserende banken middelbare bewolking schoven.
Mooi.
's Middags mails lezen en kaartjes en brieven schrijven. Daarop deed het gevoel er nog een schepje bovenop: voldoening, geluk. [Hè, kan dat, je gelukkig voelen terwijl je weet dat je niet heel lang meer te leven hebt? Ja dus.] Schrijven is en blijft een genoegen, helemaal als ik dat doe met mijn favoriete vulpen. Puur genot is dat, bij herlezing van de aan het papier toevertrouwde zinnen tot de ontdekking komen dat de pen zoekend en tastend de juiste formulering heeft weten te vinden, adequate bewoordingen heeft weten te geven aan een tot dan toe vaag idee of verwarrende emotie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten