Een streekroman

Stel je voor, een overdadig lommerrijke laan in een villadorp in het midden des lands. In de laan veel autoverkeer, dezer maanden nog eens extra druk vanwege rioleringswerkzaamheden in de belendende uitvalsweg, zoveel verkeer dat de heer die zijn auto half in de berm, half op de fietssuggestiestrook parkeert enige tijd moet wachten om te kunnen oversteken naar de met rode pannen gedekte woning aan de overzijde van de laan. In zijn hand heeft de heer die gezegend is met een sportieve tred een grote, solide bruinlederen tas.
Welke functie zou de heer met de jeugdige tred hebben? Een makelaar? Nee, daarvoor is hij te casual gekleed. Een vertegenwoordiger of verkoper? Ook zo’n functionaris zou je eerder in pak en stropdas verwachten. Over welke rol de man met de jeugdige tred in dit verhaal vervult blijft het nog even gissen.
Een goede waarnemer valt het mogelijkerwijs op dat er vaag achter het raam van de met rode pannen gedekte woning een bed zichtbaar is. In dat bed een kaalhoofdige man op leeftijd. Daarheen is de bruinlederen tasman op weg. Met andere woorden de tasman zou wel eens huisarts kunnen zijn.
Terwijl hij aanbelt bij de met rode pannen gedekte woning denkt de man met de jeugdige tred ‘Sjonge, wat bloeien de geraniums hier uitbundig’.
Dan zwaait de deur open en nodigt een dame op leeftijd die er desondanks nog sportief uitziet de arts binnen.
‘Blij dat u er bent. Zal ik maar voorgaan?’
‘Graag.’

De deur van de woonkamer zwaait open en de dame op leeftijd die er desondanks nog sportief uitziet en de huisarts met de jeugdige tred treden binnen.
‘Zo, en hoe gaat het op ’t ogenblik met u?’ richt de arts met de jeugdige tred zich tot de kaalhoofdige man in bed.
‘Niet geweldig’ antwoordt de kaalhoofdige man in bed, waarop hij verslag doet van zijn wederwaardigheden gedurende de voorbije weken.


En ieder leefde nog lang en gelukkig.