"Ik heb" zegt mijn geliefde "een grote behoefte om ruimte te maken in huis. Op mijn kennelijk vragende blik vervolgt ze met "dat heeft niets met jou te maken hoor. Ik vind het gewoon zo vol overal. Zullen we beginnen met eens wat boeken weg te doen?"
Nee zeg alsjeblieft, dat niet. Niet de boekenkasten.
Diverse keren heb ik pogingen ondernomen in die richting, heb ik met een geweldige krachtsinspanning een halve meter ruimte gewonnen in de boekenkast op mijn werkkamer door tweede keus boeken te verhuizen naar de boekenkast in de kamer van S. Inmiddels is die halve meter al drie- à viervoudig gevuld met nieuwe aankopen en speel ik, sinds ik weet dat ik ongeneeslijk ziek ben, met de gedachte rigoureus orde te scheppen in mijn kamer. Hoewel orde? Die is er wel. Alles is redelijk geordend, solide gedocumenteerd en digitaal gearchiveerd. Ik weet alles te vinden. Maar het is zoveel, zo ontzettend veel.
Wat hebben mijn nabestaanden aan een complete verzameling KNMI-jaarverslagen 1969-2008? En wie van hen is na mijn verscheiden nog geïnteresseerd in 6 meter plakboeken, beginnend met een knipsel van de eerste ruimtereis van John Glenn en de tweede plaats van Henk van der Grift op het wereldkampioenschap in Moskou, eindigend met de (niet ingeplakte) folders en andere prullaria van onze Peru-reis in april 2009.
Dit zag ik voorheen als een niet te nemen hindernis: oud worden en moeten verhuizen naar een kleinere woning of - nog erger - naar een verzorgingshuis waar je niet meer overhoudt dan één kamer met bed. Waar zou ik dan al mijn spullen moeten laten? Wat moest ik aan met de duizenden dia's, de verzameling kunstboeken uit de nalatenschap van mijn vader, de tientallen VHS-videobanden die ik altijd nog eens zou digitaliseren?
Kom ik even goede weg dat ik niet voor die keuzes word gesteld. Des te groter is (ook bij mij) de behoefte om ruimte te scheppen, om spullen weg te doen waar alleen ik in ben geïnteresseerd.
Maar 't zal een zware klus worden.
En of ik het red?
Hoi Henk,
BeantwoordenVerwijderenToen ik nu bijna vier jaar geleden naar het ziekenhuis ging zat ik met hetzelfde. Moest ik mijn nageslacht met alles wat ik bewaard had opzadelen. Ik heb toen mijn kinderen uitgenodigd met hen te bekijken wat ik voor hen had bewaard. Wilden ze dat echt hebben? Ja? Dan bewaar ik het op zolder. Nee? Dan gelijk weg. Dat gaf een hoop ruimte.
Ik doe nu makkelijker dingen weg. Vraag mij steeds af voor wie ik iets bewaar. Voor mijzelf? Wanneer denk ik dat ik er naar kijk? Weg dus. Voor een ander?Wat doet die ermee als ik er niet meer ben? Weg dus.
Er zijn echter dingen waarvan ik vind dat ze pas weg kunnen als ik er echt niet ben. En dat zijn dus mijn boeken. Daar zoeken ze dan maar een opkoper voor.
gr.
Loekie
Hoi Henk,
BeantwoordenVerwijderenJe hebt al een tijd niets van je laten horen. Zou willen geloven dat je lekker met vakantie bent, maar ik ben bang dat dat niet het geval is. Geen nieuws goed nieuws gaat niet in alle gevallen op.
Denk dus wel aan je.
gr.
Loekie