Rond half negen wakker worden. Dan nog wat doezelen tot mijn liefste S. met het ontbijt en de krant boven komt. Na het spellen van de krant, een bezoek aan de badkamer en het aankleden kan ik zo tegen tien uur, kwart over tien de tocht naar de benedenverdieping aanvaarden. Aldus ziet ons gebruikelijke ochtendritueel eruit. Vanochtend liep het anders. Verantwoordelijk daarvoor was S. Toen ik bijna de krant uit had opperde ze: "Zal ik even je laptop halen?" Daar had ik niet bevestigend op moeten antwoorden want heb ik eenmaal een toetsenbord voor me dan is het hek van de dam, het einde zoek, de kogel door de kerk en de klok vergeten.
'Even de nieuwsheadlines en de binnengekomen mails bekijken. Kan ik sommige meteen beantwoorden? Prima.'
Vervolgens begint het gedwaal over internet, uitmondend in een spelletje patience.
'Één spelletje maar!'.
En toen was het half twee en had ik dik twee uur verkloot en verlummeld. Had ik mijn tijd nou niet zinniger kunnen besteden?
Later vanmiddag vervoegden we ons bij de revalidatiearts in het UMC. Deed ik tenminste nog iets nuttigs.
Waar leed ik ook al weer aan? Aan een osteosarcoom, met als gevolg een caudasyndroom met rijbroekanesthesie.
Hoe zegt u?
De paardenstaartachtige zenuwbundel onder in de rug raakt door tumoren of een hernia (maar daar praten we liever niet meer over- HvD) in de rug beklemd waardoor allerlei uitvalsverschijnselen kunnen optreden.
Hopelijk kan de revalidatiearts iets aan die uitvalsverschijnselen doen, was onze hoop, want ik wil nog wel eens over mijn tenen struikelen.
Vrijdag moeten we terugkomen en dan gaan we samen met de instrumentmaker bekijken of er iets te fabrieken valt waardoor mijn mobiliteit iets minder problematisch wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten