Topsport

Zondagavond 22.30 uur

Moe, moe, moe, zo moe als ik me in geen weken heb gevoeld. En waardoor? Joost mag het weten. Toch niet van die paar brieven en kaarten die ik vanmiddag zittend heb geschreven; en van de chemokuur heb ik nu al geruime tijd geen last meer. Zouden het dan de naweeën van afgelopen donderdag zijn, van die prachtige zonovergoten trouwdag van mijn dochter? De schade daarvan heb ik inmiddels toch ruimschoots ingehaald.
En toch zo intens moe dat ik rond acht uur vanavond spontaan in slaap val. Slapen, die goddelijke bezigheid waarin je denken is gestopt, waarin kanker niet voorkomt, waarin je tijdelijk niet meer bestaat, waarin je een voorproefje ervaart van dood zijn.

Tegen negenen word ik wakker van het geluid van de tv, begin van VPRO's thema-avond Topsporters, verhalen uit het hoofd en uit het hart. (Dank je wel S., dat je de klok in de gaten hield.) Ik mag dan ruim 63 zijn, door een lamme poot en een afbrokkelend heiligbeen ernstig in mijn bewegingsvrijheid beperkt, sport en sporters die nadenken en daarover kunnen praten zijn aan mij nog steeds zeer wel besteed.
De VPRO stelt me wederom niet teleur.

Wel begint gaandeweg de uitzending mijn lijf steeds meer op te spelen, weet ik op zeker moment niet meer hoe ik mijn been moet leggen, doen al mijn gewrichten pijn als ik van houding probeer te veranderen.

Zo lang het programma duurt heb ik afleiding, als het is afgelopen dringt pas echt tot me door hoe geradbraakt ik me voel. Dat is het moment waarop mijn weerstand breekt. 'Hoe moet dit verder? Wat staat me allemaal nog te wachten?' De schrik slaat me om het hart, angst voor de toekomst maakt zich van mij meester.
Dan zie ik de pillendoos naast mijn bed liggen en vraag ik me plots af:'Heb ik vanavond mijn pijnstillers wel genomen?'
Nee dus, en weg is de dreigende paniek.

Hoe pijn ook tussen je oren kan zitten.