Zoals gisteren beloofd zou ik nog iets zeggen over de mooiste dag uit het leven van onze jongste dochter. Om die dag niet te bezoedelen kom ik er hier pas op terug. Waar gaat het om?
De tumor in mijn heiligbeen maakt het mij onmogelijk langer dan een minuut of tien op een rechte stoel te zitten. Half liggen gaat wel, maar normaal gesproken zullen de zetels in een trouwzaal die mogelijkheid niet bieden. Daarom legde mijn a.s. schoonzoon al geruime tijd geleden telefonisch dit probleem voor aan de receptionist van het gemeentehuis, met het verzoek of er een ligstoel geregeld zou kunnen worden.
"Helaas mijnheer, daarmee kunnen we u niet helpen" was haar reactie.
Een tweede poging door onze dochter persoonlijk leverde een vergelijkbaar resultaat op: "Mevrouw, het spijt ons maar ligstoelen hebben we niet in het gemeentehuis".
Daarop ontstak mijn geliefde in boosheid, resulterend in een derde poging aan de balie van het gemeentehuis, maar zelfs dat kon het dienstdoende personeel niet vermurwen. Dat bleef onverstoorbaar en onverbiddelijk iedere medewerking weigeren: "Daar kunnen we niet aan beginnen mevrouw. Als u een ligstoel nodig hebt dan zult u die zelf moeten meenemen" en daarmee strandde ook deze derde poging.
In de lokale kranten wordt vaak geklaagd over de grote afstand die er in deze mooie gemeente bestaat tussen gemeente(bestuur) en burger. Ik hield het er tot nu toe op dat de gemiddelde Nederlander nu eenmaal een zeurpiet is en veel te hoge verwachtingen heeft van de overheid. Na bovenbeschreven ervaring moet ik dat oordeel wellicht toch maar eens herzien.
Wat een labbekakkerigheid, wat een onwil.
Iets anders
Paul Scheffer zei gisteren in Trouw:
Het leven is voor mij een permanente zoektocht.
Ik zie het als een onvoltooid project. Veel vragen blijven onbeantwoord. Naarmate je ouder wordt duiken steeds meer vragen op.
Wat moet je doen als je lichamelijke beperkingen krijgt? Wat moet je doen als je naasten verliest?
Nog iets anders
"De universiteit is bezig de slag naar verduurzaming te maken".
Hallo daar, doet u al aan verduurzaming? Nu we het toch over vervuiling hebben. Pas echt smerig is 'De slag maken naar ...', bah wat is dat vies taalgebruik. Dergelijke woorden kunnen alleen maar ontsnappen aan de mond van modieuze managers of van bewindspersonen die het contact met de burger willen frustreren, zoals in dit geval de demissionair minister Verburg.
Het leidt in mijn taalgevoeligheidsknobbel tot een acute kortsluiting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten