Dagboek 11 januari 2010

maandag 11 januari 2010 1847 uur

Sinds een uur ben ik kankerpatiënt, met een minimale slag om de arm was dat het slechte nieuws waarvoor de neuroloog ons vanmiddag samen wilde spreken.
Komende dagen onderzoeken; morgen CT-scan (op zoek naar longkanker) en buikholte (prostaat- of botkanker) en bloedonderzoek.

Wat verder te schrijven? Sinds 5 uur vanmiddag is er niets met mijn lijf veranderd behalve dat er duizenden cellen zijn afgestorven en nieuwe gevormd. Ik voel me nog steeds gelukkig nu de permanente pijn weg is en ik weer ergens anders aandacht aan kan besteden, aan mijn eigen situatie bij voorbeeld, maar daar heb ik nu helemaal niet zo’n zin in, wel om wat gedachten te noteren die het afgelopen uur door m’n hoofd speelden.


‘Hoera, een hernia’ riepen we op 9 oktober. Vanaf de operatie en de daardoor niet verdwenen klachten vroeg ik me al af of er wel echt een hernia is verwijderd.
‘Dat heiligbeen ziet er wat mottig uit’, die opmerking van de chirurg bij de beoordeling van de eerste mri pikte ik op en baarde me toen zorgen, maar de operatie leidde de aandacht helemaal af. Nu kun je constateren dat de deskundigen (neurologen) zich in de luren hebben laten leggen door de vermeende hernia. Alle aandacht daarop gericht en niet meer verder gekeken, tot ik dit weekend uitval van mijn grote teenspieren moest melden. Dat klopte niet met het protocol HNP en zette de deskundigen aan het denken, met het verzoek aan de radioloog om de mri’s nog eens goed te bekijken en jawel, de vlekjes die er op 6 oktober te zien waren op het heiligbeen hebben zich uitgebreid. Dus de vijand kwam van binnenuit, een gedachte die ik al eerder kreeg toen het operatiegebied en het pijngebied maar steeds niet leken te corresponderen. ‘Ja’ zei de chirurg vorige week nog ‘dat is normaal, vergelijkbaar met de fantoompijn bij een beenamputatie’.

Zelf wilde ik de beide dochters en mijn zus bellen. Emotionele momenten, maar ik wilde dat beslist zelf doen. Zo belde in februari 1973 mijn vader dat-ie slecht nieuws had. Vier maanden later was hij dood.
En verder realiseerde ik me meer dan ooit hoe zielsveel ik van S. en de beide dochters houd en hoeveel mooie momenten ik nog met hen kan beleven.
Later ongetwijfeld meer.
Pluk de dag!

2023 uur
Bob den Uyl uitgelezen, Trouw van vandaag uit, moment van bespiegeling aangebroken? ‘k Weet eigenlijk niet waar ik moet beginnen, met het opstellen van een lijst van zaken die ik voor mijn overlijden nog moet afronden? Onbewerkt videomateriaal op schijf zetten? Administratie van abonnementen en giften doorploegen zodat Saar daar geen omkijken meer naar heeft? Uitvaartdienst voorbereiden? Graf zoeken – Brandenburgerweg? Of Den en Rust?
Gek, ik voel me volstrekt rustig en gefocusseerd, ben blij ‘alle tijd te hebben’ na te denken over wat ik nog wil, afscheid te nemen van alle geliefden, treur om het verdriet dat zij nu hebben, zoals ooit onze buurman in Hoofddorp zei toen hij zijn doodvonnis had gehoord Dat vind ik het allerergste, het verdriet dat ik mijn vrouw en kinderen aandoe..