1054 uur
Roland Barthes in Trouw in een recensie van Rouwdagboek, over het overlijden van zijn moeder: Ik voel me een verwoeste persoon, ten prooi aan tegenwoordigheid van geest.
Verder een superieur mooi essay van Govert Buijs, politiek filosoof van de VU. Hiernaar zou ik willen verwijzen in mijn weblog. Ik mag dan dood gaan, interesse in wat er in mijn/de wereld gebeurt is nog allerminst gedoofd.
zondagavond 2210
En weer een dag voorbij!
Dat gaat maar door, d.w.z. iedereen is een dag dichter bij zijn of haar dood, maar voor mij is dat toch net weer wat dichterbij dan voor diegenen die het eeuwige leven nog voor zich hebben.
Dat wordt morgen een belangrijke dag.
Wat verwacht ik ervan? Behandelvoorstel zou mooi zijn, uitzicht op acties die perspectief bieden, die het mogelijk maken een horizon te noemen. Maar is dat realistisch? Nee, eigenlijk niet. Ik schat in dat zo'n termijn niet te noemen is.
Dan een bestraling die de tumor doet slinken? Dat zou mooi, dat zou heerlijk zijn, dat een bestraling het mogelijk zou maken die permanente pijndreiging in de voet weg te nemen. Vandaag toch een keer of drie een kortdurend shot nodig gehad, en dat ondermijnt mijn zelfvertrouwen, maakt me bang voor de toekomst, voor thuis.
Zo, nu nog een poosje mijn leven zin geven met het spelen van een paar potjes patience.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten