Citaat van 23 juni 2009: Dan te bedenken dat ik nog steeds de illusie kan koesteren dat ik niks ernstigs onder de leden heb, dat het een kwestie van dagen is dat ik me weer het heertje voel.
Van dat heertje voelen is niet gekomen. Na weken, wat zeg ik, maanden martelen hoorde ik op vrijdag 9 oktober eindelijk de diagnose: een hernia. Daarop kon de vlag uit en belandde ik nog diezelfde dag ter observatie in het Diakonessenhuis in Zeist. De daaraan voorafgaande twee weken was de pijn in de rug, vooral ’s nachts, bijna ondraaglijk geworden en kon ik – toen het dove gevoel zich steeds verder uitbreidde – weinig anders dan ‘een groeiende tumor’ als bron van het kwaad bedenken. Trouw sleepte ik mijn dagboek mee naar Zeist om mijn ervaringen ter plekke en mijn gevoelens, gedachten en overwegingen te noteren – over mijn eigen situatie, over die van mijn zus, over de zin van het leven in het algemeen en het uitzicht op de toekomst in het bijzonder – maar ik kwam er niet toe, had geen zin in het daarvoor benodigde ordenen van mijn gedachten en emoties.
En dat is nog steeds zo.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten