Lieve mensen,
Na de boeiende en geslaagde reis naar Peru hadden we even gelegenheid de koffers uit te pakken, de tuin enigszins te fatsoeneren en de voorbereidingen te treffen voor een weekje Texel, om daar met kinderen en kleinkinderen ons 40-jarig huwelijk te vieren. Ook dat werd een prachtige week: leuk huisje, ideaal weer, perfecte sfeer.
We keerden huiswaarts met de gedachte "En nu is het tijd om eens onbezorgd van ons pensionado-zijn te gaan genieten!"
Dat feestelijke gevoel duurde helaas niet lang.
Begin vorige week hoorden we dat op een longfoto van mijn jongste zus 'iets verontrustends' was waargenomen, vrijdag kreeg ze te horen dat het om longkanker gaat. De dag tevoren belde mijn oudste zus met de boodschap dat bij haar man prostaatkanker is geconstateerd.
En zo zaten we gisteren aangeslagen bij elkaar in Dronten: twee lotgenoten/kankerpatiënten partner, broer, (schoon)zus en oudste zoon van jongste zus.
Waarover praat je op zo'n moment? Over verleden en heden en een zeer ongewisse toekomst en 'dat je er op dit moment gewoon helemaal niets van kunt zeggen'.
En we lachten, om macabere en om minder macabere grappen.
Vanaf vandaag gaan de medische molens voor zus en zwager echt draaien, volgende week woensdag en donderdag krijgen ze meer duidelijkheid over perspectieven en mogelijke behandelmethodes.
Het zal duidelijk zijn dat we een spannende en zorgelijke tijd tegemoet gaan.
Positief punt: we zijn vrij om te gaan en te staan waar we willen, zonder ons het hoofd te hoeven breken over werkverplichtingen.
We hopen natuurlijk met z'n allen dat ik eind volgende week enig hoopvol nieuws kan melden.
Hartelijke groet,
Henk
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten