HNP 3

Lieve mensen,

‘Dat was een taaie hernia’, die zin speelde door mijn hoofd toen ik maandagmiddag 16 november rond 18 uur uit de narcose bijkwam. “Heb ik dat nou gedroomd of heeft de chirurg dat tegen me gezegd?“ vroeg ik aan de verpleegkundige die kwam controleren of ik echt teruggekeerd was in het land der levenden. “Jazeker heeft-ie dat gezegd” was haar reactie.
Woensdag jl. kwam de neurochirurg uitgebreider verslag doen van zijn bevindingen: “U hebt me wel voor verrassingen gesteld. U bent een bijzonder geval” (altijd leuk te horen dat je niet tot de voorspelbare grijze middelmaat behoort) was zijn binnenkomer. “Meteen na mijn eerste incisie stootte ik op een kalkplaat zodat ik eerst op een röntgenbeeld moest nagaan of ik wel op de goede plek zat. Toen dat duidelijk was en ik de spieren opzij had gelegd kwam ik op de plaats van de hernia een conglomeraat tegen waar ik kop noch staart aan kon ontdekken”.
Wat bleek? Al heel lang geleden moet ik een hernia hebben gehad die in de loop der jaren helemaal verkalkt is geraakt en samengegroeid met de daar lopende zenuwen tot een moeilijk te ontwarren kluwen. Zaak was dus met zorg alle resten van de tussenwervelschijf en de kalk weg te bikken zonder de zenuwen te beschadigen. Dat was uiteindelijk gelukt met een botvergruizer. “Als je straks thuis bent en meer gaat bewegen zal die zenuw nog wel een paar dagen gaan opspelen” waarschuwde hij.
Nou, dat heb ik geweten. Nadat ik donderdag en vrijdag vrijwel pijnloos weer een beetje op gang begon te komen en dacht ‘Zo dat gaat lekker en makkelijk’ kwamen in de nacht van vrijdag op zaterdag de oude zenuwpijnen terug, weliswaar niet zo hevig als voor de operatie maar de slaap werd er toch danig verstoord. Gisteren volgde een regelrechte POD , vandaag gaat het al weer een beetje beter.
Verdere vooruitzichten: op 6 januari 2010 moet ik mij weer vervoegen bij de chirurg. Tot die tijd veel rusten, twee keer in de week fysiotherapie, met wandelingen langzaam mijn actieradius opvoeren en mijn zitvermogen uitbreiden. Dat laatste is het meest urgente probleem want langer dan 5 minuten gaat dat (vanwege de nog danig geïrriteerde bekkenzenuwen) niet. Dat betekent dat ik voorshands niet aan autorijden hoef te denken of me in het openbaar vervoer begeven, noch dat ik de fiets mag bestijgen.

Ten slotte: ik kan het Diaconessenziekenhuis in Utrecht een ieder aanbevelen (als er tenminste een dwingende reden is tot opname in een hospitaal. Anders gaat mijn voorkeur uit naar thuis slapen). Betrokken en capabele specialisten, zeer aardige verpleegkundigen en een vloed aan behulpzame vrijwilligers. Misschien moet ik zeggen: een overvloed. Dan kwam er weer iemand langs met een krant, dan om je fruit te schillen, bloemen water te geven of om je desgewenst naar de huiskamer te rijden. Gek werd ik er soms van. Voeg daar bij een medepatiënte die de week tevoren plots haar spraakvermogen was kwijtgeraakt en nu bewonderenswaardige en heldhaftige pogingen deed de zinnen die ze in haar hoofd had weer uitgesproken te krijgen + twee uiterst praatgrage manlijke kamergenoten, de een van het niveau ‘Alle politici, bankdirecteuren en profvoetballers zijn zakkenvullers en iedereen hier houdt me aan het lijntje’, de tweede lag veelvuldig met een stentorstem telefoongesprekken te voeren en ontboste zowel ’s nachts als op momenten overdag dat hij niet telefoneerde of met mij wilde praten over de huidige stand van de kosmologische wetenschappen het complete Amazonegebied. Nee, voor je rust kun je maar beter thuis zijn. En dat ben ik, tot mijn en Saars onuitsprekelijke geluk.

Heel veel dank voor al jullie uitingen van medeleven en belangstelling, of dat nu was per sms, telefoon, mail of door aan mij & Saar te denken. Dat deed en doet me heel goed.

Hartelijke groet,
Henk van Dorp


HNP = Hernia Nuclei Pulposi

POD = Post-Operatie Depressie