(...)
Pim van Lommel zet me met zijn Eindeloos bewustzijn aan het denken, tast mijn sinds Daniel Dennett’s Het bewustzijn verklaard overtuigde materialistische visie op het brein wel enigszins aan, nee, doet vragen rijzen, maar haalt me er niet toe over te geloven in een hiernamaals. Nu ik voorlopig weer 3 weken onder de pannen ben (gisteren een gesprek met de neurochirurg gehad – die begrijpt ook niet wat er met mijn voet gaande is) wil ik geen mensen spreken.
Ik ben niet meer in staat gezellige babbels te onderhouden met al die goedbedoelende medemensen, heb nu even geen zin me te interesseren voor relatieproblemen en goede raadgevingen. Sms’jes zijn welkom, doen goed, maar voor live gesprekken ontbreekt me de energie.
Ik zou veel meer van mijn overdenkingen willen vastleggen maar liggend schrijven valt niet me, en zitten hou ik hooguit een paar minuten vol. Jammer maar het is niet anders. En ik leef nog, en ik verlies geen gewicht dus alles (wat is dat?) kan goed komen – zeggen ze; vooruit denken doe ik zo min mogelijk. Leven bij de dag is ook nu aanbevelenswaardig.
Voor de zoveelste keer een fysiotherapeut die allerlei testjes met me uitvoert.
‘Kun je op je tenen staan?’ vroeg ze en ineens sprongen de tranen me in de ogen, werd het besef van verlies, van het geen controle hebben over mijn eigen lijf me te machtig.
Zoals gebruikelijk met vrouwen in dit soort omstandigheden legde ze een hand op mijn arm: ‘Moeilijk hè!’
Zo lief.
zaterdag 9 januari 2010 1150 uur, Diakonessenhuis Utrecht
Gisteren de dienstdoende neuroloog uitgescholden toen hij ‘wel even’ zou nagaan hoe ver hij mijn linkerbeen kon strekken: "G.v.d. stop daarmee man!"
Toen werd hij wat aanspreekbaarder, wat minder ballerig arrogant en nam hij mijn probleem serieus.
De hele dag was het eigenlijk crisis – huilen zonder directe aanleiding, of het zou de uitzichtloosheid van de situatie moeten zijn, het niet weten of er op de achtergrond nou iets gedaan wordt aan mijn probleem, of het gesprek met de chirurg van afgelopen woensdag überhaupt iets in beweging heeft gezet, of de pijn die bij vlagen, en helemaal bij het lopen, al het andere om mij heen onbelangrijk maakt, serieus wordt genomen. Mijn voet wordt één bonk pijn zodra ik langer dan een minuut in rechtopstaande positie ben. Met een loopmobiel kan ik net naar het toilet, na afloop lig ik minuten lang uit te hijgen en te genieten van het feit dat ik weer lig. Ik ben dan het centrum van de wereld en hoef niets, van niemand, alleen met mezelf, in mezelf verzonken, al of niet wegzwevend op de muziek uit mijn telefoon. Met de nieuwe medicatie gaat het nu een stuk beter, zo goed dat ik zelfs de tv-aansluiting heb geactiveerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten